Bij de balie van die andere Scandinavische meubelwinkel leverden we onze bestelbon in. Onze studiekamer is weer studiekamer. De zoveelste herbestemming. Van studiekamer naar game-room (voor onze kinderen). Van game-room naar rommelkamer met aquarium en cross-trainer. Feitelijk een ongebruikte opslagruimte. Want tot de wekelijkse goede voornemens behoort nu al jaren om die cross-trainer vanaf komende maandag te gaan gebruiken. Het is dus weer een studiekamer, maar nu met twee bureaus. Mijn eega en ik hebben nu een gezamenlijke studiehoek. Met daarnaast die vermaledijde cross-trainer.
Resultaat van deze klus? Ik ben van een goedkope plank op pootjes, waar ik nooit een punt van maakte, naar een dure Zweedse plank op kastjes geüpgrade. En aan het plafond hangt een nieuwe LED-lamp. Dankzij het wandelingetje in die meubelwinkel. Een zeer milieubewuste impulsaankoop. Het minpuntje bleef de eclectische aanblik van de stoelen. De aanblik van een onmogelijk grote bureaustoel en een eetkamerstoel die niet zou misstaan in een Gereformeerde kerk deed afbreuk. Die eetkamerstoel is ooit aangeschaft voor mijn dochter, maar was nu door mij toegeëigend. Kaarsrecht, hard, rugbrekend. Na een uurtje op deze stoel, weet je weer waarom een knielkussentje gevolgd door een Mea maxima culpa minder aflaat en bezinning geeft. Het kan overigens altijd erger. Deze stoel heeft tenminste nog een kussentje en geen rieten leuning. De aanschaf van een nieuwe stoel was gerechtvaardigd. Twee stoelen zelfs, want het oog wil ook wat. Eenvormigheid voor de zichtlijn.
Omdat we geen zin hadden in Zweedse gehaktballen, viel een ritje naar Delft af. Prettig, anders sta je waarschijnlijk weer je hoofd te breken over hoe dat laatste flat pack naast de auto, dan toch in de auto komt met als eis dat je eega ook redelijk comfortabel kan meerijden.
Deze andere Scandinavische meubelwinkel bleek het meest dichtbij. Onze keuze was echter niet op voorraad. Een virtueel bezoekje aan Bol was misschien beter geweest. Bol, geen fonQ. That's so not us. Het voordeel van een fysieke winkel blijft dat je je aankoop kan uitproberen. Waarbij de mogelijke walk of shame door de smalle gangpaden van de lokale sigarenboer om een pakket terug te sturen je bespaard blijft. Want voordat je het weet, krijg je een verkeerd in de stellingen geplaatste stoel geleverd. Stoel goed, maar kleur fout. De voordelen van een fysieke winkel prevaleren boven het nadeel van het tweede bezoekje.
Het ophalen van de stoelen bleek tijd te kosten. De vrachtwagen was net binnen en men wist niet of men al bij die stoelen kon. Er was dus tijd genoeg om in deze in identiteitscrisis verkerende winkel eens rond te struinen. Bij de Action goedkopere prullaria blijken ook hier te koop. Daarnaast ook tuinmeubelen, verlichting, bedden en meer. Al 40 jaar. Het heeft minder cachet. Het neigt eerder naar die woonwinkel die ooit de wielerploeg van Jan Raas en de Kneet sponsorde.
De gedesinteresseerde medewerker liet ons aan ons lot over. De opdracht tot het opzoeken van de stoelen was afdoende communicatie. Enig medelijden met de medewerker bekroop me wel. De grote verkoophal werd gevuld met de gebruikelijke koopbevorderende muziek. Maar die werd overstemd door hoge vrolijke kinderstemmen. In het pand er naast bleek een trampoline-centrum gevestigd te zijn. Mijn idee was dat er een schooluitje gaande was. Zij hadden het wel naar hun zin.
Toen de magazijnmedewerker met een doosje aankwam, waarin net een hippe vintage fruitschaal paste, werd gesnauwd dat het twee Snertinge-stoelen moesten zijn. Qua naam hebben de producten ook die Knäckebröd-tongval. De twijfel of het nu wel of geen snertstoel betrof, liet ik snel varen. Ik had er op gezeten. Uiteindelijk kwamen ze dan. Eén van de dozen was open. Heel klantgericht werd gecontroleerd of alles aanwezig was. Vervolgens werd de doos met plakband gerepareerd. Plakband. Geen tape. Het was te veel moeite een nieuwe rol te pakken. Mijn dank u wel werd niet meer gehoord. Er moest een vrachtwagen uitgeladen worden. Dan maar zelf doos voor doos naar de auto dragen. De medewerker bij de kassa ging onbewogen verder met het papierwerk. Een deur opentrekken met een onhandige doos in de handen betekende dat het plakband losliet. Maar ik liet me niet kennen.
Eenmaal thuis bleek het monteren simpel. Ook nu bleken inbussleutels het hulpmiddel. Per doos één. Deze liggen nu bij de verzameling. Ooit breng ik deze nog wel naar het recycle-center. Recycleren die hap. Want het is en blijft zonde van de grondstoffen. Misschien dat iemand ooit bij zinnen komt om ze apart te laten aanschaffen. Dan wordt men vast zuiniger.
Ik schrijf dit nu vanuit die stoel. Dit kleine leed is geleden. Ik heb en ga er plezier aan beleven. Nu nog de fotolijstjes en die linker muur. De kamer is voor helft opgeknapt. Rechts is spik en span. Nieuwe behang, boekenplanken en, O rijkdom van het onvoltooide, op het bureau van mijn eega een verzameling fotolijsten in verpakking. Voor ooit.
De linkerkant wordt nog behangen. Volgens planning. Vroeger kwam ik er niet mee weg. Dan was het elk weekeinde, wanneer gaan we verder met de klus. In tegenstelling tot projectleiders, die gedurende het project hun project inhoudelijk aanpasten om de dead-line te halen. Deze werden niet altijd even bejubeld, maar kwamen er wel mee weg. Zelfs hun bonus werd uitgekeerd.
Nu we gewend zijn aan vakanties zonder kinderen en zelf kunnen bepalen wat we doen, hebben we tijdens een vakantieweek én onze museumjaarkaart aangesproken én dagen besteed aan het opknappen van de studiekamer. Binnen de tijd die we hadden, wisten we dat we niet de hele kamer konden opknappen. Een bewuste keuze? Niet echt. Eerder de met de jaren groeiende mildheid. Het heilige moeten met bijbehorende stress en optie op afraffelen, is voorbij. Rustig aan. Zelfs met enige trots. We hebben uiteindelijk meer gedaan dan verwacht. Half af kan dus een doel zijn. En het afgeleverde voldoet. Zolang ik maar niet naar links kijk.