Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Echter, als ik tegenwoordig in de ochtend mijn sokken poog staand aan te doen, lig ik op mijn snufferd. Het vileine veranderingsproces dat ouder worden heet, eist zijn tol. Maar ik doe toch wat ik altijd deed?
De goegemeente hoor ik al over elkaar buitelend scanderen dat dit een drogreden is. Door de verandering niet te erkennen, heb ik me niet tijdig aangepast! Het feit dat ik niet sport, mijn eetpatroon niet aanpas of gewoon de toiletzitting dichtdoe en daar op ga zitten, dat is datgene waarom ik op mijn snufferd lig. Dus het klopt wel! Technisch doe ik echter niets anders dan anders en is het resultaat toch niet hetzelfde.
Erkennen dat er een verandering gaande is, blijft de eerste stap. Als bestuurslid bij een vereniging zie ik met lede ogen het deels vergrijsde ledenaantal tanen. En dan lig je weer op je snufferd, maar nu in een pijnlijke spagaat. Omarm je de verandering, dan vel je je eigen doodvonnis. Het verenigingsleven is analoog. Je moet ervoor uit je luie stoel. Je betaalt ervoor. Je kan je niet verschuilen achter emoticons of emojiis. Non-verbale communicatie blijkt duidelijker en is misschien wel (te) confronterend. De voorgaande, of eerder, de daaraan voorafgaande generatie heeft gekozen voor digitaal. Survival is not mandatory. Hef die vereniging toch op. Hey Google, turn off the light.
Terug naar de basis. Waar staat de term vereniging voor? Een aantal mensen, niet noodzakelijkerwijs gelijkgestemd, met eenzelfde interesse en doel. Qua populatie ligt ons ledenbestand in het leeftijdsgebied van 22 tot 85. Gisteravond heb ik nog een jonkie van 25 uitleg zien staan geven aan een 70 jarige. En deze luisterde echt. Dat is hoopgevend. Of liever, dat is normaal.
Blindstaren op cijfers kan, maar tevreden zijn met wat je hebt is soms ook al heel wat. De activiteiten binnen de vereniging zijn meegegaan met de tijd. En zullen blijven veranderen. Op basis van de input van onze leden. Polderend kom je vanzelf tot een invulling die de status quo van de vereniging bevestigt. Verantwoordelijkheden worden genomen. Het bestuur in de ivoren toren dat het nooit goed doet, bestaat al jaren niet meer. Samen werken aan de meerwaarde. Maar hoe breng je dat over aan de rest van de wereld?
Uiteindelijk is meegaan in veranderingen niet afdoende. Het ontbreken of creëren van een markt blijft toch een puntje. Minder middelen en minder handjes geven niet de armslag om de wereld te veroveren. Zolang de kip met gouden eieren zich niet zelf wil aandienen, blijf je één idee verwijderd van het herrijzen uit de as.
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Als je dingen anders doet, dan krijg je niet altijd wat je denkt of hoopt te verdienen.